Adoracja Najświętszego Sakramentu
Adoracja Najświętszego Sakramentu odbywa się w naszym kościele codziennie. Szczegóły w cotygodniowym biuletynie. Adoracja Najwiętszego Sakramentu – czas spędzony przed Panem i tylko przed Nim. W ciszy i majestacie Kościoła świętego wielbię mojego Boga, ukrytego w okruszynie białego chleba. Dziękuję dobremu Bogu za wszelkie łaski zlane na mnie i świat cały. Polecam Mu swoich bliskich i wszystkie gnębiące mnie problemy, wierząc głęboko, że mnie słucha z wielką uwagą i troską.
Czyż może być coś piękniejszego i bardziej cennego niż być w obecności Boga samego? Boga wszechwładnego, niepojętego, nieogarnionego ludzkim rozumem. Boga niewyobrażalnej miłości i niewysłowionego żadnym słowem miłosierdzia.
Bóg obecny na każdej Mszy św., obecny w białym chlebie na adoracji Najświętszego Sakramentu i cały czas obecny w każdym tabernakulum świata. Bóg spragniony naszej miłości. Tak wielu się od Niego odwróciło. Tak wielu obraża Go. Przychodźmy więc do Kościoła św., jak nam czas na to pozwala i wynagradzajmy Bogu na adoracji wszystkie zniewagi jakich doznaje we współczesnym świecie, a napełni nas tak wielką swoją miłością i tak niewyobrażalnym szczęściem, że zadziwimy się bardzo. Nie żałujmy Bogu swojego czasu, kochajmy Go, bo Bóg jest spragniony naszej miłości i naszej obecności.
Sam Pan Jezus zachęcał nas, byśmy Go adorowali i przychodzili do Niego ile razy jest nam smutno czy mamy jakieś problemy: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie. (Mt 11:28-30)
Modlitwa uwielbienia Boga słowami św. Faustyny Kowalskiej:
Uwielbiam Cię Stwórco i Panie, utajony w Najświętszym Sakramencie. Uwielbiam Cię za wszystkie dzieła rąk Twoich, w których mi się ukazuje tyle mądrości, dobroci i miłosierdzia, o Panie, rozsiałeś tyle piękna na ziemi, a ono mi mówi o piękności Twojej, choć są tylko słabym odbiciem Ciebie, Niepojęta Piękności. Choć ukryłeś i utaiłeś piękność Swoją, oko moje oświecone wiarą dosięga Ciebie i dusza moja poznaje Stwórcę swego, najwyższe swe dobro i serce moje całe tonie w modlitwie uwielbienia. Stwórco mój i Panie, Twoja dobroć ośmieliła mnie mówić z Tobą - miłosierdzie Twoje sprawia to, że znika pomiędzy nami przepaść, która dzieli Stwórcę od stworzenia. Rozmawiać z Tobą o Panie, to rozkosz dla mojego serca, w Tobie znajduję wszystko, czego serce moje zapragnąć może. Tu światło Twoje oświeca mój umysł i czyni go zdolnym do coraz głębszego poznawania Ciebie. Tu na serce moje spływają łask strumienie, tu dusza moja czerpie życie wiekuiste. Amen. (Dz 1692)